Πες το και μη σκας (ένα άρθρο από έναν Jedi και έναν πυρομανή)

Αγαπητό ιστολόγιο, απών αναγνώστη και σεβαστό διαδίκτυο,
σε ετούτη την ανάρτηση θα προσπαθήσω να δώσω στο κοινό μία οπτική από τη σκοπιά τους πεσιμισμού αλλά και του ρεαλισμού όσον αφορά στο θέμα των ανθρωπίνων σχέσεων και συγκεκριμένα στις σχέσεις των δύο φύλων. Πρώτα από όλα όμως, μη με ρωτήσεις προς τι το απελπιστικά ελληνικό ύφος των εννοιών. Έτσι ξύπνησα.

Η κατάσταση είναι απλή με μια γηπεδική φιλοσοφία θα έλεγε κάποιος. Μιλώ -γράφω, πιο σωστά- για την φιλοσοφία του "Δεν ξενερώνουμε ποτέ!". Αλλά τι νόημα έχει; Σε έφτυσε αδερφέ. Ίσως όχι συνειδητά. Στο υπονοούμενο όμως το κατάλαβε ότι κάτι πας να πεις αλλά δε το λες. Οπότε με υποσυνείδητα μηνύματα σου απέστειλε και μια ξεγυρισμένη αχνιστή και καθόλα λαχταριστή πίτα χυλού. Άντε να το πεις και φωναχτά για να το βγάλεις από μέσα σου και να σταματήσει να σε τρώει. Τότε η κατάσταση τείνει προς το πέος (οι λέξεις ΠΡΟΣ και ΠΕΟΣ διαφέρουν σε ένα μόνο γράμμα, Ε και Ρ, τα οποία είναι και διπλανά στο QWERTY πληκτρολόγιο. Άτιμη πολυεθνική και τα πάντα γνωρίζουσα Microsoft, τα πάντα εν σοφία εποίησες, ω εσύ εκδιδομένη επί χρήμασι γυνή). Και η πανήγυρις ξεκινά. Ε αυτό, δε μπορώ, και δεν ξέρω τι να πω, και δεν ξέρω τι να κάνω, τον Λυγίζοντα, το Ντάνο... Τα θηλυκά το έχουν έμφυτο να παιδεύουν τα αρσενικά, ακόμα κι αν έχουν αποφασίσει τι θέλουν και τι όχι. Δεν είναι κατάσταση αυτή αγαπητέ αναγνώστη μου. Κι εσύ φίλη αναγνώστρια. Γιατί δεν λες στο παιδί τις προθέσεις σου; Γιατί τον αφήνεις τον άμοιρο νεανία να παιδεύεται και να παλεύει; Το καημένο έχει φάει όλη τη -ροκ, ποπ, λαϊκή, ονόμασε ανάλογα τις προτιμήσεις- δισκογραφία του να βρει ένα τραγούδι να σου πει κάτι. Ώρες ατελείωτες πάνω στα ηλεκτρονικής μορφής κομμάτια, ίσως να ξέθαψε και τα βινύλια (είναι και ρομαντικός ο μπαγάσας). Όλα αυτά γιατί νόμισε πως κάτι θα καταφέρει. Ίσως σε κερδίσει, στη χειρότερη θα ξεκαθαρίσει τη θέση του και θα τσακιστεί στην σκληρή, αγκαθωτή πραγματικότητα. Άντε να ξανά ιαθεί εκ των ψυχικών τραυμάτων που του προκάλεσες. Καταλαβαίνεις το συλλογισμό μου; Ξεκαθάρισε τη θέση σου, σώσε έναν ερωτευμένο νέο από το να φάει τα μούτρα του. Πίστεψέ με γυναίκα αναγνώστρια (υπάρχεις αλήθεια;) πιο καλά στα ίσα παρά με υπεκφυγές και "δεν ξέρω, να το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή" και λοιπά. Ξέρεις τι θες, ξέρω ότι ξέρεις, κι αυτός ξέρει ότι ξέρεις. Όπως λένε και οι 1 και 2 μεταξύ τους (αναφορά στο διαδικτυακό κόμικ Ctrl-Alt-Del) "Πιθανές απαντήσεις που θα δεχόμουν είναι ΟΚ, Δε θέλω, Συνουσιάσου και Πέθανε (γαμήσου και ψόφα για τους αμόρφωτους). Απλά πες το εξ αρχής για να συνεχίσει να γυρνάει ο τροχός. Και επειδή πολύ παρέκκλινα της αρχικής μου σκέψης, ας επανέλθουμε. Αρσενικέ αναγνώστη ταυτισμένε με την παραπάνω κατάσταση, μην αγχώνεσαι. Προχώρα τη ζωή σου, φάε ένα σάντουιτς, βάλε τη βελόνα να σκάψει λίγο ακόμα τα αυλάκια του αγαπημένου σου βινυλίου, pwn sam noobs στην τελική βρε αδερφέ! Το βασικό είναι να μην αφήνεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει. Από εκεί και πέρα όλα θα πάνε σωστά. Αν τελικά σε θέλει θα σε βρει μόνη της. Το να σκας είναι ανούσιο. Όσο ανούσιο είναι και να σκας αν δεν έχεις διαβάσει για διαγώνισμα. Ήξερες ότι δε διάβασες, τώρα γιατί αγχώνεσαι ότι θα πατώσεις; Ας διάβαζες. Με νιώθεις φίλε αναγνώστη; Χαμογέλα, δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής. Μόνοι μας καθορίζουμε τη ζωή μας θα μου απαντήσεις εύλογα. Φτιάχνουμε την τύχη μας, η μοίρα είναι ουτοπική και τα συναφή. Σωστό κι αυτό αλλά και το να πιέζεις καταστάσεις δεν ωφελεί. Βέβαια είμεθα και Ιππότες Jedi. Μην προσπαθείς. Κάνε. Ή μην κάνεις. Δεν υπάρχει προσπάθεια. Πάντα στα πλαίσια του "ευ αγωνίζεσθε" όμως. Μη σκοτώσεις τον αντίζηλο, σακάτεψέ τον αρκετά ώστε να είναι άχρηστος. Όχι με βία. Με λέξεις. Κράτα το φωτόσπαθό σου για έσχατη λύση. Κάποιος είπε κάποτε πως ο αντίζηλος δεν υφίσταται. Το θηλυκό πάντα επιλέγει όμως. Ότι κι αν νομίζουμε τα αρσενικά, αν δε σε θέλει το θηλυκό δε θα την έχεις ποτέ. Έτσι επανερχόμαστε στο αρχικό. Τα ελαφρολαΙκά άσματα που μιλάνε για χαμένες αγάπες και ραγισμένες καρδιές είναι για τους απελπισμένους χαμένους. Το νόημα είναι να καταφέρνεις να χαμογελάς όταν είναι όλα -φαινομενικά- άσχημα και να ξυπνάς βλέποντας τη νέα μέρα σαν μια λευκή σελίδα. Εσύ θα τη γράψεις όπως θες, ίσως κάνεις και ένα σχεδιάκι. Μεγάλο μπέρδεμα στην ανάρτηση και αντικρουόμενες θέσεις. Αυτό συμβαίνει διότι σαν φανατικός της λογοτεχνίας του φανταστικού γράφω τις αναρτήσεις παρέα με διχασμένη προσωπικότητα. Ο ένας υποστηρίζει την λογική της πυρομανίας ενώ ο δεύτερος εαυτός μου έχει ασπαστεί την φιλοσοφία των Ιπποτών Jedi. Ποιον θα ακούσεις όμως ανύπαρκτε αναγνώστη μου; Εγώ τους ακούω και τους δύο. Το τελικό νόημα είναι το ακόλουθο: Δώσε τη θέση σου με τρόπο τέτοιο ώστε να γίνει κατανοητή και σαφής και μετά χαμογέλα καθώς βάζεις φωτιά. Ή θα κάψεις ότι απέμεινε και θα έχεις ένα φαντασμαγορικό αποτέλεσμα ή (όπως λέει ο φιλόσοφος Dexter Holland "fire always makes it better") θα έχεις κάτι φλεγόμενο και ωραίο, άρα 2 φορές καλό. Σε ευχαριστώ που διάβασες αυτόν τον τοίχο γραμμών. Smile, tomorrow is gonna be worse!

(Σαφώς τα παραπάνω ισχύουν και αντίστροφα, απλά ο γράφων είναι αρσενικός εξ ου και η οπτική)

Alter My Reality (With My Main)

Η πραγματικότητα είναι χάλια
Πάμε σε εναλλακτικές
Video Games
Πραγματικά games -> RPG
RPG + internet = MMORPG
Blizzard + MMORPG = World of Warcraft
Calm Dreamer + WoW = Qirak
Qirak = Human Fire Mage
Fire + Calm Dreamer = L.F.E.A.E.U.T.C.O.E.A.B (love for ever and ever until the completion of eternity and beyond)

Που μας οδηγεί αυτός ο συλλογισμός? Είμαι κάρβουνο. Το ξέρω. Πυρομανιακό κάρβουνο. Κι αυτό το ξέρω. Αλλά είσαι κι εσύ. Ίσως όχι για τα games ή τη φωτιά ή το ποτό αλλά είσαι για κάτι. Όλοι για μια πρέζα ζούμε. Απλά εγώ έχω κατηγορία αναγνωρισμένη από την κοινή γνώμη. Είμαι Geek. Επίσης Nerd. Αλλά η πιο ανθρώπινη έκδοση των όρων. Ναι παίζω, ναι καίγομαι, ναι το ψάχνω, είμαι και το παιδί που θα σου σώσει τον κώλο όταν σου σπάσουν τον κωδικό του Facebook. (Ιστορία από το λύκειο: Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα δημοφιλής για τις αθλητικές μου επιδόσεις, ούτε ο high-profile γκομενίκουλας-πέφτουλας, ούτε για τους βαθμούς, τα κατάφερνα όπου μου γούσταρε να διαβάσω. Ήμουν όμως η ζωντανή επιβεβαίωση ότι η φήμη προηγείται πάντα της δράσης. Μέχρι και ο τελευταίος μπαστουνοβλαχοπάπαρος με ήξερε και ερχόταν σε εμένα όταν ήθελε κάτι για pc/games και τα ρέστα.
-Έλα ρε Πάνο, είμαι φίλος του ξαδέρφου του Κώστα που πήδαγε ο παππούς της γκόμενας του Λευτέρη. Στο Α2 είμαι.
-Που με ξέρεις?
-Από το Λευτέρη.
-Ο οποίος--
-Θέλω να μου φτιάξεις το pc γιατί κάτι έχει και δεν παίζει καλά.
-Τι έχει δηλαδή?
-Δεν ξέρω ρε φίλε, κάτι πάτησα, εσύ που τα ξέρεις αυτά θέλω--
-Με ξέρεις από χτες και ζητάς και χάρη?
-Όχι ρε Πάνο αλλά--
-Γαμήσου! Με πολυμίξερ!
-Άντε ρε που ζήτησα κάτι και βρίζεις, άντε γαμήσου μαλάκα καμένε.
-οh your mum biatch

Απευθύνομαι λοιπόν σε όλους τους σκατοκέφαλους που θεωρούν το ψάξιμο πάνω σε ότι έχει να κάνει με ηλεκτρονικές συσκευές ένα είδος ασθένειας. "Άσε ρε τον ΧΨΩ, τι να τον καλέσεις? Αυτός είναι καμένος στο pc". Εξαιτίας σου κομπλεξικέ ψωνισμένε ήμουν πάντα "φίλος". Να φας το σφιγκτήρα σου ρε, επειδή δεν είμαι το κλασσικό ποζέρι που παστώνει το κεφάλι του στο ζελέ, επειδή δεν το παίζω ο μαμιάς της γειτονιάς και δεν έβαλα σκουλαρίκι στην πρώτη γυμνασίου δε σημαίνει ότι μπορείς να με περιθωριοποιείς χωρίς να μου έχεις πει ποτέ κουβέντα. (με νιώθεις αναγνώστη μου, το ξέρω). Εσύ είσαι αυτός που βαράει το PS για να φορτώσει πιο γρήγορα, γορίλα. Κατάλαβες? Κι αν αυτές οι γραμμές σε προσβάλλουν τότε είσαι ο προαναφερθείσας γορίλας. Μπανάνα στο χέρι και πίσω πάνω στο δέντρο σου. Μεγάλη παρένθεση, κλείνει τώρα)

Όσο ο high-profile λοιπόν βλέπει MAD και πίνει φραπουτσίνο νταμπλ καραμελ με εξτρα τσοκο σορουπ ο geek nerd πρωταγωνιστής της ιστορίας μας βλέπει anime και σειρές που εδώ θα παιχτούν σε 5 χρόνια (και τότε ο βλάχος θα λέει ότι είναι η αγαπημένη του σειρά αυτός ο Χουζ Μι-Ντι). Όσο ο ένας παίζει PES (PRO για τα ταγάρια) ο άλλος θα είναι στο τελευταίο υπόγειο κάποιου dungeon (έχοντας διαβάσει για ποιο λόγο πήγε εκεί και όχι γιατί το έλεγε ο οδηγός στρατηγικής που πήρε ο πρώτος για το ίδιο παιχνίδι). Ο ένας θα το παίζει ψαγμένος με HIM και το διαλαλεί για να ποζερίσει το εγώ του ενώ ο δεύτερος έφτασε ήδη στη Jpop και το είπε μόνο στους κολλητούς του. Ο ένας κάνει tattoo ένα τριαντάφυλλο στο χέρι γιατί "οι γκόμενες γουστάρουν" και ο δεύτερος θα κάνει μάλλον κάποιο artwork ή και τίποτα γιατί ο ίδιος γουστάρει. Θρησκείες? Ο βλάχος το παίζει μάλλον άθεος ή σατανιστής χωρίς να έχει ιδέα για τις ιδεολογίες αλλά ο άλλος δε δηλώνει τίποτα αν δεν ξέρει τι λέει κάθε θρησκεία. Ο βλάχος οδηγεί το αυτοκίνητο που του πήρε ο μπαμπάς και το θεωρεί κωλοφταιγμένο επειδή έβαλε led στα μπεκ των υαλοκαθαριστήρων και λαχανί βαλβίδες στα λάστιχα ενώ ο δεύτερος παίρνει τρένο-λεωφορείο-πόδια και σπάνια το αυτοκίνητο που δεν χρειαζόταν ο πατέρας ή η μάνα ή ο παππούς του τη δεδομένη μέρα/ώρα. Βλέπεις τη διαφορά αγαπητέ αναγνώστη? Καθημερικά τυπάκια Vs Geeks & Nerds united. Πολύ το πήγα. Από την αρχή ήθελα να πω ότι εγώ ζω σε 3 πραγματικότητες, την θεωρητικά ρεαλιστική, τη δική μου και την εκάστοτε του κάθε παιχνιδιού που με απορροφά. Αν πεις ότι είμαι βλάκας που παίζω τότε μάλλον δεν έκατσες ποτέ να παίζεις κάτι για πάνω από 10', και δε μιλάω για αθλητικά-party games-girly games και τα συναφή. Κάτι με σενάριο. Μ' αρέσει (όχι σαν εγώ αλλά σαν κατηγορία μιλάω) να ψάχνω με τις ώρες τη λύση ενός γρίφου ή να σώζω για εκατομμυριοστή φορά την ανθρωπότητα από εισβολείς, γουστάρω comics και βιβλία φαντασίας. Ταινίες πέρα από αυτές που διαφημίζει το MTV και Bmovies γιατί θέλω να ξέρω γιατί είναι bad αυτό το movie. Ξέρω τι κάνει το 99% των επιλογών σε έναν υπολογιστή. Ξέρω να γράφω κώδικα, ξέρω photoshop όχι για να φτιάχνω τα σπυράκια μου στις φωτογραφίες του αξιολύπητου profile μου (στο οποίο έχω 6246468 φίλους που πρόσθεσα γιατί έχουν βυζιά) αλλά γιατί είναι ωραίο να μπορείς απο μια άσπρη εικόνα να φτιάξεις κάτι. Όταν σε ένα παιχνίδι βρω κάτι που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον το ψάχνω και αλλού για να γουστάρω. Όταν μου πουν Lovecraft ξέρω να πω Cthulhu και δεν απαντάω "ποιο συγκρότημα το λέει αυτό?". Ονειρεύομαι όλη μέρα, περπατάω και διαβάζω στη μέση του δρόμου, τραγουδάω χωρίς να με απασχολούν τα 100 άτομα της καφετέριας που με ακούνε και γελάνε, ντύνομαι όπως μ'αρέσει και όχι όπως μου λένε ότι πρέπει, χαμογελάω στο δρόμο και αυτό κάνει τους άλλους να ανησυχούν. Γιατί όμως όλα αυτά? Γιατί η πραγματικότητα των Μ.Μ.Ε είναι βαρετή. Είναι δήθεν, καθοδηγούμενη και μαζικοποιημένη. Γιατί στον τοίχο μου έχω αφίσα τον Spiderman εδώ και 10 χρόνια. Γιατί αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα.

(Αν το παραπάνω κείμενο είναι προσβλητικό για εσένα δε με απασχολεί. Βρίσε με στα σχόλια. Δημοκρατία έχετε, ότι θέλω γράφω)

Thinkiety thinkingly think (wait, what?)

Έλα πες την αλήθεια, έχεις Facebook, ίσως myspace, hi5, YouTube account, 2-3 διευθύνσεις e-mail, όλο και κάνα λογαριασμό στο last.fm, λοιπά sites μουσικής, gaming fansites, reviewing sites, online stores και ένα Κ τόσα άλλα. Αλλά πες και την άλλη αλήθεια, όταν σου λένε για "Κάρτα του πολίτη" και τα συναφή ψιλοστραβώνεις ακόμα κι αν δεν το παραδέχεσαι. Όλη αυτή η ιδέα του φακελώματος σε χαλάει. Κι όμως ανύπαρκτε ακροατή μου. Κι όμως. 2 πράγματα ξέρουν τα πάντα. Ο γράφων και το internet. Το διαδίκτυο σε ξέρει. Από το που μένεις ως τα πλέον κρυφά μυστικά σου -που δεν είναι άλλα από τις ανωμαλιάρικες τσόντες που βλέπεις όταν λες στο αίσθημα "ε τίποτα μωρέ, χαζεύω στο internet". Το www ξέρει τι μουσική ακούς, τι φαΐ σ'αρέσει, τι ταινίες, βιβλία, ηλεκτρονικές συσκευές, comics, ρούχα, μάρκα χαρτιού υγείας και αγαπημένη ατάκα των τελευταίων 10 δευτερολέπτων. Και το ωραίο είναι ότι μόνος σου αγαπητέ αναγνώστη φακελώθηκες. Αλλά η ιδέα του να σε φακελώσει το κράτος στη σπάει απίστευτα. Εμένα ξέρεις τι μου τη σπάει? Εσύ ρε! Κατακάθι του διαδικτύου, τι διάολο έψαχνες και έπεσες εδώ? Α στα διάλα!

Αλλάζοντας θέμα στην εκπομπή μαγειρικής, έστω Α, Β, Γ, Δ. Το Γ θέλει το Α αλλά ίσως και το Δ αλλά δεν πρέπει και δε θέλει να θέλει αλλά ταυτόχρονα υφίσταται το Β το οποίο παίζει σφαλιλάρες με το Γ κι έτσι το Δ που δεν ξέρει αν θέλει το Ε το οποίο είναι για σφαλιάρες φαίνεται να θέλει αλλά μπαίνει το Paint it Black των Stones κι έτσι το Ζ μπαίνει σε rock mode μαζί με το Γ και να πάνε όλα να γραμμηθούν και να μπουν σε μια γραμμή. Γράμματα και μαλακίες, ROCK ρε αιδοία!

Στα αθλητικά νέα της ημέρας, μεγάλη επιτυχία της κάμερας του συγγραφέα του παρόντος ηχείου η οποία ξεπέρασε το εμπόδιο της μιας μόλις ημέρας σελιδοδείκτη και κατόρθωσε με μεγάλη κάλτσα και παροιμιώδη κουμπαρά να διασταυρώσει μολύβια με μπλε. Ω! Μια τσίχλα με αισθητήρα νεροχύτη στο λάβαρο!


Καιρός. Λιακάδα. Σαν το πρόσωπό της...