Μετά θάνατον: The Carrier Chapters No.4

Κοίταξε με ανυπομονησία το ρολόι στον τοίχο. Ή τέλος πάντων την αστρική προβολή που του έδειχνε τι ώρα είναι στο μέρος που σκεφτόταν. 00:01. Ξημέρωνε Παρασκευή. Τον έπιασε ένα σφίξιμο, μια ανυπομονησία αν και ήξερε πως πάλι δε θα γίνει κάτι. Σαν το παιδί που του υποσχέθηκαν δώρο και περιμένει τη θεία να χτυπήσει το κουδούνι. Είχε ήδη βάλει την καλή του κάπα, επίσης είχε ξεσκονίσει και ετοιμάσει το καλό δρεπάνι και ήταν έτοιμος. Πάντα όταν οι άνθρωποι περίμεναν τη συντέλεια η δουλειά ήταν αυξημένη και ενδιαφέρουσα. Ακόμη κι αν δεν είχε συμβεί καταστροφή τελικά είχαν τις αυτοκτονίες να ασχολούνται. Οι αυτόχειρες ήταν βέβαια τόσο ψυχανώμαλοι που δεν καταλάβαιναν το χιούμορ του. Τις πιο πολλές φορές όμως σε τέτοιες περιπτώσεις οι αυτοκτονήσαντες ήταν εκνευρισμένοι όσο δεν πήγαινε αφού πέθαναν άδικα. Με το που έφταναν φώναζαν για αδικία, ψεύτικες προφητείες που έπρεπε να έχουν ακυρωθεί και τέτοια. Μερικοί πιο σπάνιοι ζητούσαν όχι μόνο επί τόπου ανάσταση αλλά και χρηματική αποζημίωση. Σε αυτούς ή έκανε το αστειάκι που τους έλεγε να κλείσουν λίγο τα μάτια ή έγραφε ένα σημείωμα και τους έστελνε στον Πέτρο. Ας βγάλει αυτός άκρη. Άλλοτε τους έλεγε "πήγαινε εκεί" δείχνοντας στο βάθος ένα κτήριο και έκανε το δρόμο να τους φέρνει πάλι πίσω του μετά από αρκετές ταμπέλες και διακλαδώσεις. Γενικά προσπαθούσε να έχει ποικιλία. Μια φορά, βαριόταν τόσο που έβαλε την άτυχη κυρία να αναπαραστήσει όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής της ενώ ήταν ντυμένη δισκοπότηρο. Έτσι, της είπε, θα δώσει δύναμη στο πνεύμα της ώστε να καταφέρει το ακατόρθωτο ενώ με την αμφίεση θα τιμήσει το λόγο του θεού ως άλλο σκεύος για τη διάδοση της δύναμής του.

Πράγματι μετά από λίγο άρχισε να έρχεται πελατεία. Κυρίως κόσμος άνω των 40, πολλοί σε groups με ίδια ρούχα, άλλοι αγκαλιά με τσουβάλια και σεντούκια. Αφού έκανε μια βόλτα ανάμεσά τους φώναξε "Παρακαλώ παρακαλώ!" και ο κόσμος σταμάτησε τη βαβούρα και γύρισε προς το μέρος του.

-Ο κάτοχος του οχήματος με αριθμό ΥΒΚ 3529 να προσέλθει στη γραμματεία. Ευχαριστώ.

Ο όχλος άρχισε πάλι τη συζήτηση. Μερικοί έβρισαν κιόλας.

-Έλα να οργανωθούμε λίγο! Οι αυτόχειρες αριστερά, όσοι έχουν IQ άνω της ταραμοσαλάτας δεξιά. Μπραααααβο. Τώρα. Οι θρησκευόμενοι αυτόχειρες εμπρός. Οι φοβισμένοι αυτόχειρες στη μέση. Όσοι έγραψαν στον internet πως αυτοκτονούν πίσω. Από τους μπροστά...

-Τελείωνε ρεεεεεεεεεεεε

-Που να σας πάρει ο... Εντάξει, καλά είστε. Επειδή έχουμε όπως βλέπετε πολύ κόσμο, θα περνάτε ανά ομάδες όπως σας χώρισα στον προθάλαμο και εκεί θα πάρετε νουμεράκι. Σαν τράπεζα. Ξέρετε.
Έβαλε το χέρι στην τσέπη αλλά πιάνοντας φόδρα κατέβασε ένα καντήλι για την τύχη του. Το είχε ξεχάσει στην άλλη κάπα. "Ποιος τρέχει τώρα πίσω;"
-Κάθε ομάδα να κάνει μια σειρά! Ίσιες γραμμές, δεν είμαστε λύκειο εδώ! 
Ο χαμός συνεχιζόταν όμως χωρίς κανείς να του δίνει σημασία. Εκνευρισμένος κατευθύνθηκε προς το γραφείο διασύνδεσης του Πέτρου. Άνοιξε την πόρτα χωρίς να χτυπήσει και κοντοστάθηκε κάτω από την κάσα.
-Ρε συ Πίτερ, ήρθαν οι βλαμμένοι της αποκάλυψης και γίνεται της πόρπης. Τι να τους κάνω; 
-Έλα και σε έφτιαξα! Ήρθε σήμερα το σύστημα αυτόματης καταχώρησης και μόλις το έστησα. Πες τους να σηκώσουν το χέρι και θα τους στείλει αυτόματα. 
-Καλό αλλά εγώ τι θα κάνω από εδώ και πέρα; Απολύομαι; 
-Όχι ρε, πάρε αυτό. Θα σου έρχεται update με κάθε νέα άφιξη και αν τη θες - τη δέχεσαι. Αν όχι πάει στο αυτόματο. Βαρκούλα, κέρμα, από δω παν κι οι άλλοι. Ό,τι απορία έχεις μου λες.
Του έδωσε ένα beeper και συνέχισε αυτό που έκανε πριν τον διακόψει. "Ακόμη ένα παπάρι να κουβαλάω" σκέφτηκε και έφυγε.
-Οι αυτόχειρες να σηκώσουν το χέρι! ...Οι ξανθοί! ...Οι κάτοικοι βορείου ημισφαιρίου! ...Οι περιπτεράδες! ...Οι καπνιστές! ...Οι φανατικοί! ...Όσοι έχουν τρίχες στα αυτιά! ...Όσοι ακούνε Bieber! ...Όσοι με θεωρούν άσχημο! 
Όταν πλέον μια φιγούρα ξεχώριζε στην πρασινίλα του λιβαδιού σταμάτησε. "Πουλάκι μου..!" σκέφτηκε.