Υπάρχουν πράγματα που μου χαλάνε τη μέρα ακόμα και στο τέλος της. Ενώ όλη έχει πάει ωραία, ήρεμα, γαλήνια, κάτι θα συμβεί το βραδάκι και θα τα χαλάσει όλα.
Αρχικά μια ηλίθια αβάσιμη άποψη κονσέρβα που τυπώνεται κάπου χωρίς αυτός που τη λέει να έχει ιδέα για τι πράγμα μιλάει. Copy paste άποψη σε κάτι που δεν άγγιξε ποτέ του. Η μπάλα παίρνει ταινίες, μουσική, παιχνίδια και δραστηριότητες ή οτιδήποτε μπορεί να δεχθεί κράξιμο. Κοινώς το κράξιμο δίνει και παίρνει χωρίς επιχειρηματολογία με τη στοιχειώδη βάση. Απλά κράζουμε. Έπιασαν όλοι ένα πληκτρολόγιο και έγιναν reviewers στην ψύχρα. Δες πρώτα, άκου, ασχολήσου και μετά μίλα. Αν μπορείς να επιχειρηματολογήσεις για αυτό που λες θα σε σεβαστώ, αν όχι είσαι τούβλο με πόδια, ζώο και άβουλο κατασκεύασμα. Άντε κάψου, ούτε την πυρομανία μου δεν αξίζεις.
Παράλληλα, δεν ξέρω αν το έχουν κι άλλοι, μου τη δίνει αφάνταστα να βλέπω φίλες και γνωστές κοπέλες με τύπους που είναι κατά κοινή ομολογία παπάρες. Ξέρω με τι άτομα κάνω παρέα, καταλαβαίνω τι θέλουν από μια σχέση αλλά ώρες ώρες οι επιλογές τους είναι σκέτος μαζοχισμός. Δηλαδή οκ, το βλέπω που πάει το πράγμα ειδικά αν ξέρω και τους 2. Αν το πω θα είμαι κακός, αν δε μιλήσω δε θα μπορώ να πω "I don't wanna say that I told you so, but I told you so!". Μα δε το βλέπουν; Εγώ πρέπει να το πω; Και όταν φάει τα μούτρα της τι λες; Δεν πειράζει; Θα βρεις άλλο στόκο; Τόσοι μαλάκες κυκλοφορούν; Please mind the gap between the cliff and the stream.
Και εν τέλει, να μιλάω και να μην καταλαβαίνουν τι τους λέω. Είτε λόγω ηλιθιότητας, ή αδιαφορίας (εσκεμμένης) ή συνδυασμός των δύο. Casting fireball I am....