- Γεια σου.
- Γεια.
- Πως είσαι;
- Ξέρεις. Πάμε. Και πριν ρωτήσεις, θα στα πω.
- Όπως θες.
- Δεν είχε πια σημασία. Είμαστε όντως μια σταγόνα στον ωκεανό, ή όπως διάλο το λένε. Σόρι για την έκφραση, ξέρεις τώρα. Ποιος θα νοιαστεί άλλοστε; Οι πέντε-δέκα που λέω φίλους; Ναι, πιθανόν. Για μερικές μέρες. Η οικογένεια; Άντε μόνο η γιαγιά και ο παππούς μου. Οι άλλοι είναι νέοι, και δεν είχαμε και τις καλύτερες σχέσεις εδώ που τα λέμε. Βάρος τους ήμουν. Ή έτσι μου έδειχναν. Όπως και να έχει... Τους δίνω λίγους μήνες, όχι πάνω από έξι. Έχουν μια ζωή να ζήσουν. Για σχέση δε θα σου πω καν, τι νόημα θα είχε; Μια αγάπη είχα μα με ξέχασε καιρό πριν. Δουλειά; Ναι, στο δίνω. Θα μπορούσα να κάνω πράγματα, αλλά με τι όφελος; Μια ακόμα ζωή, όπως τόσες βλέπεις κάθε μέρα, ή ό,τι έχετε εδώ. Οπότε είπα να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα, να μη ζαλίζω και τον κόσμο με τις εξυπνάδες μου. Ένας περισσότερος, ένας λιγότερος... Είμαι το στατιστικό λάθος. Η θαυματουργή μαλακία του κόσμου.
- Δεν είναι έτσι, κακώς έπραξες. Εμένα χαρά μου, προφανώς. Αλλά--
- Έχεις δει ποτέ σκύλο που ξέρει πως θα μπορούσε να είναι βόλτα αλλά τον άφησαν μέσα και έφυγαν;
Συνέχισαν να περπατούν χωρίς να ανταλλάξουν άλλη κουβέντα. Όταν έφτασαν κοντοστάθηκε να εξηγήσει τα διαδικαστικά αλλά έλαβε μια κοφτή κίνηση, "ξέρω, ξέρω, ευχαριστώ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε τη μαλακία σου: